Harry.. ♥

Imagin dla Pauliny.. 

Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin Paulinko !

________________________________________________________________

Wzięłam do ręki nóż i usiadłam na podłodze. Drzwi od łazienki pozostawiłam uchylone. Nie chciałam umierać. Tylko pokazać mu co stracił. Co stracił zdradzając mnie. Kochałam go. I myślałam że on mnie też kocha. Ale teraz... Gdy zobaczyłam go z tą blondynką... Nie potrafię mu tego wybaczyć. Dołożyłam ostre narzędzie do skóry. Przesunęłam go i z mojej ręki zaczęła płynąć krew. Poczułam przeszywający ból. Z sekundy na sekundę byłam coraz słabsza. Po chwili ból ustąpił. Poczułam się taka lekka. Jakbym leciała.

* * *

Usłyszałam rozmowę. Damski i męski głos. Nie potrafiłam jednak stwierdzić kto mówił ani rozróżnić słów. Otworzyłam oczy. Wysoka kobieta o ciemnych włosach ubrana w ciemno fioletową sukienkę. To była moja mama. Mężczyzna - niski, jasne włosy, ubrany na biało. To na pewno był lekarz. Chciałam poruszyć ręką. Ból wrócił. Nie był jednak już tak mocny. 

 M: Nareszcie się wybudziłaś! [T.I.] nic ci nie jest ? Dlaczego to zrobiłaś? 

 L: Proszę jej teraz nie zawalać pytaniami. Musi odpocząć. Za chwilę pielęgniarka zabierze panią na badania kontrolne. - Powiedział lekarz i wyszedł. 

 J: Mamo, Czy Harry tu był?

 M: Nie. - Z oczu popłynęły mi łzy. Pewnie zabawiał się teraz z tą panienką. - Coś źle powiedziałam? 

 J: Nie. To, to on. To przez niego. Ale, w takim razie kto przywiózł mnie tutaj?

 M: Twój tata pojechał zawieźć ci tą książkę co zostawiłaś i zobaczył, że leżysz cała zakrwawiona. Zadzwonił po karetkę. 

 J: Czyli Harry'ego tu nie było? Nie zainteresował się ? Nie zauważył, że podłoga jest zakrwawiona.-  Wzięłam do ręki telefon. Ani jednego nieodebranego połączenia, ani jednego SMSa. Wolał blondynę ode mnie. Mogłam się domyślić.  - Mamo ? Mogę zostać sama?

 M: Tak. Tylko nie rób nic głupiego. 

 J: Oczywiście. - co prawda po głowie biegały mi myśli samobójcze ale nie zrobię tego. Nie warto. Nie przez tego cholernego idiotę. Przecież mam dla kogo żyć. Mam kochających rodziców, brata, przyjaciółkę. A na pewno gdzieś tam jest mój przyszły mąż. A jak nie to trudno. Już nigdy nie użyję noża w tym celu. Wzięłam w dłoń telefon i wybrałam numer Harry'ego. Zadzwonić? co mi szkodzi. Czas zakończyć tą błazenadę. 

 Sygnał. Drugi. Było ich jeszcze kilka. Trwało to tak długo, że myślałam, że nie odbierze. Ale pomyliłam się. Odebrał. A raczej odebrała, bo słyszałam kobiecy głos.

 D: Słucham. 

 J: Mogę prosić Harry'ego?

 D: Jakiego Harry'ego? Musiałaś pomylić numery dziewczynko. 

 J: Ojj. Jesteś taka głupia czy udajesz głupszą niż jesteś? 

 D: Przepraszam, że cię uraziłam, ale żadnego Harry'ego ze mną nie ma.

 H: Scarlett? Kto dzwoni? - Słyszałam w tle.

 S: Nie wiem. To jakaś dziewczynka. 

 H: Daj. 

 J: Harry? 

 H: [T.I.]? Coś się stało?

 J: Byłeś w domu w nocy?

 H: Co? A ciebie nie było?

 J: Odpowiedz mi. 

 H: Nie. Byłem u... Pracowaliśmy z chłopakami długo nad piosenką. Nie chciałem cię budzić więc zostałem u Louis'a.

 J: Tak. Jasne. Pewnie. Mnie też nie było. 

 H: Co? Gdzie byłaś, kochanie?

 J: Nie mów tak do mnie. Jak ci nie wstyd. A kim jest dziewczyna która odebrała? Może powiesz, że twoją kuzynką która niechcący też była u Lou! 

 H: Nie. Scarlett jest... Czemu nie było cię w domu?

 J:  Byłam w szpitalu. 

 H: Co? Ktoś z twojej rodziny jest chory?

 J: Nie Harry. Ja jestem ranna. Nie raczyłeś nawet zadzwonić, że będzie będzie w domu, że będziesz u kochanki. 

 H: Co? [T.I.] ! Jakiej kochanki?!

 J: Widziałam was Harry! Może to nie ładnie przez telefon, ale to koniec. I nie dzwoń. Muszę odpocząć. - rozłączyłam się. Nie dzwonił. I dobrze. Nie miałam ochoty z nim teraz rozmawiać. 

Zasnęłam. 

Obudziła mnie rozmowa. od razu rozpoznałam głosy. Harry. Przyszedł. Po co? Coś zakuło mnie w 

lewej piersi. To chyba serce. 

 H: Gdzie ona leży? - mówił z pośpiechem.

 M: W tamtej sali. Ale, ona chyba nie chce z tobą rozmawiać. 

 H: Teraz to mało ważne. - po chwili brunet pojawił się w pomieszczeniu. - [T.I.], kochanie, co ty...? 

 J: Mówiłam żebyś tak do mnie nie mówił. - powiedziałam stanowczo. 

 H: To przeze mnie? - wskazał na opatrunek. - Ale [T.I.] to nie tak jak myślisz. Scarlett... My... Ja... Ona... Nie. Masz rację. Nie ma logicznego wytłumaczenia. Ale nie chciałem tego robić. Kocham tylko ciebie.

 J: Tak. Masz rację. Niechcący poszedłeś z nią do łóżka. Niechcący ją pocałowałeś na moich oczach.

 H: Ja... Nie wiedziałem, że ty nas widzisz.

 J: I myślisz, że przez to jesteś usprawiedliwiony? Wiesz co, lepiej już wyjdź, bo boję się, że ci coś zrobię. 

 H: Dobrze. Już wychodzę.- złapał obiema rękami moją chorą dłoń -  Tylko proszę, nie rób nic głupiego. Zrób to dla mnie. 

 J: Ta ręka. Boli. Ale już niedługo nie będzie boleć. 

 H: Co chcesz przez to powiedzieć ?

 J: Dla ciebie już nigdy nic nie zrobię. 

 H: Więc zrób to dla siebie. Nie warto. -wyszedł.

Znów się popłakałam. Jak on tak mógł. Usiadłam. Ręka znów dała o sobie znać. Do pokoju wparowała mama z pielęgniarką. Ta zabrała mnie na badania. 

* kilka dni później*

Dziś wracam do domu. Jadę od razu do rodziców. Tata pojedzie do Harry'ego po moje rzeczy. Ja nie chcę mieć z nim już nic wspólnego. Z ręką jest w miarę ok. Musze jeszcze o nią dbać.

    Siedzę sobie spokojnie w salonie oglądając telewizję gdy nagle słyszę głośne pukanie do drzwi i wołanie. Rozpoznałam głosy bez problemu. 

 Lo: [T.I.] ! Otwórz!

 Z: To ważne. 

 Otworzyłam drzwi za którymi stało czterech chłopców. Jasny blondyn, dwóch brunetów i szatyn. 

 J: A wy tu, ponieważ...

 N: Nie marudź tylko nas wpuść. 

 J No ok. Wejdźcie.

Rozsiedli się w salonie. 

 J: Herbaty? 

 Li: No pewnie.

Zaparzyłam pięć filiżanek herbaty i usiadłam obok chłopaków.

 J: Więc? O co chodzi?

 Lo: Właśnie. Zapomniałbym. Harry...

 J: Nie chcę o nim słuchać. 

 Z: Oj [T.I.] proszę.. - mówił odstawiając filiżankę. 

 J: No dobra.. Macie 2 minuty. 

 Lo: A więc Harry.. Wy musicie się spotkać. Ok chłopcy zbieramy się.. Misja wykonana. 

 J: Nie. Nie spotkam się z nim. 

 Z: Przyjdzie o 18:00

 J: Wiecie że go nie wpuszczę.

 Lo: Wpuścisz, wpuścisz ! Chodźmy. - wyszli. 

 Nadeszła 18:00. Czekałam na tą godzinę. Kochałam go mimo wszystko. Ale nie potrafiłam mu też wybaczyć. Kocham i nienawidzę jednocześnie. Straszne uczucie. 

 Dzwonek do drzwi. Otworzyła mama. słyszałam ich rozmowę. 

 M: Harry? 

 H: Dzień dobry. 

 M: [T.I.] nie ma w domu. - to słodkie, że mnie broniła ale to by było chore gdybym się całe życie przed nim ukrywała. Trzeba to albo zakończyć albo rozpocząć od nowa.

 J: Jeestem! Wejdź. - Po chwili zobaczyłam przystojnego bruneta z burzą loków o kocich oczach. - Harry. Po co przyszedłeś?

 H: Ty mnie zaprosiłaś.

 J: Gdybym cię zaprosiła zrobiłabym to osobiście. Chłopcy?

 H: Yhym

 J: U mnie też byli. Ale to dobrze, że przyszedłeś.

 H: Ja też chcę porozmawiać. - Mówił całkiem spokojnie.- Co z nami będzie?

 J: Nie wiem. Ty i Scarlett...

 H: Nie. To, t było głupie. Tylko ciebie kocham.

 J: To dobrze. Bo ja też.

 H: Ty też tylko siebie kochasz?

 J: Ciebie głupku !

 H: Co powiesz na spacer? 

 J: Chętnie. 

BY ARIEL

____________________________________________________________________

I jak? 

Udało się ! 

Łiiii !

Paulinko dziękuj mojej kochanej siostrzyczce za pomysł..