Harry..♥

Hej miśki.
To ja Ariel.
Wiem, wiem dawno mnie nie było i przepraszam, ale tak musiało być.
Ale nie będę was zanudzać więc...
Przed wami...

Imagin z Harrym dla Sary.

Ja, jako jedna z niewielu kocham to co robi. Mim swoje hobby, potrafię określić to co kocham. Teraz czaiłam się za drzewem szkicując sarny gaszące pragnienie przy strumieniu zimnej i orzeźwiającej wody. Mój  ołówek poruszał się szybko i zwinnie, niczym mała przestraszona jaszczurka.

            Szelest. Sarny rozbiegły się we wszystkie strony a zza krzaków wyszedł jakiś chłopak.

J: Co robisz?! Psujesz mi rysunek !!

Ch: No przepraszam, nie wiedziałem, że rysujesz.

J: To teraz już wiesz. Wielkie dzięki! Nie ma szans, żeby sarny tu wróciły i ustawiły się tak samo jak wcześniej. Jesteś po prostu genialny.

Ch: Wiem, wiem...ale, no nie przesadzaj, na pewno nie jest tak źle..

T: Nie no źle nie jest, tylko jednej sarence coś zżarło zadek,  Nie, wiesz, masz rację, jest idealnie.

Ch: Serio?

J: Niee! – odwróciłam się na pięcie i odeszłam. Usłyszałam za sobą krzyk.

Ch: Ej, poczekaj! Nawet nie wiem jak masz na imię.

J: Po co ci imię osoby której zepsułeś rysunek? – dopiero gdy to powiedziała zauważyła, że zabrzmiało to żałośnie.

Ch: A Jednak chciałbym je poznać.

J: Ja też bym chciała wielu rzeczy, a jednak nie mogę ich mieć. – już chciałam  iść ale on mnie zatrzymał. Złapał mnie za rękę i spojrzał głęboko w oczy.

Ch: Powiedz co to za marzenia a je spełnię. – Uśmiechnęłam się.

J: Chodź! – pociągnęłam go za rękę, by zaprowadzić do „tego” miejsca. Miejsca o którym wiedziałam tylko ja, miejsca, w którym mogłam zapomnieć o wszystkich problemach i smutkach, miejsca, którym teraz chciałam się podzielić właśnie z nim.

            Kiedy byliśmy już na miejscu usiedliśmy na trawie. Przed nami rozciągał się ten widok.

 J: Chciałabym aby mój rozum potrafił ogarnąć ten widok.

Ch: Nie umiem spełnić takiego marzenia. Ale ja też bym tego chciał. To piękne.

J: Tak, cudowne.

Ch: Emm… Nadal nie wiem jak masz na imię.

J: Po co tam imiona?  – położyłam głowę na jego ramieniu.

Ch: Co?

J: Sorry… Chciałam zabrzmieć jak w jakimś romantycznym filmie. Izolda tak chyba powiedziała.

Ch: W takim razie.. Emm… musze znać twoje imię, aby powiedzieć to co chcę.

J: Pewnie… [T.I.] – wstał i zaczął wykonywać teatralne ruchy

Ch: Co za blask tam strzelił. Ona jest zachodem, a [T.I.] jest słońcem!

Zachichotałam.

J: A ty? Jak masz na imię? – Podał mi rękę i pomógł wstać.

Ch: Harry Edward Styles.

J: Harold?

H: Jeśli wolisz.

J: Haroldzie! Czemu ty jesteś Haroldem? – wybuchneliśmy śmiechem. -  Kto ci dopomógł znaleźć to ustronie?

H: Miłość co mi go doradziła szukać:

Ona mi instynkt, ja jej oczy dałem.

J: Gdyby nie ciemność, co mi twarz masuje, widziałbyś na niej rozlany rumieniec.

H: Często tu przychodzisz?

J: Codziennie. – znów usiadłam. – Kocham to miejsce. Uwielbiam je. Prawda, że jest pięknie.

H: W sumie, to nie sądziłem, że w Wielkiej Brytanii są jeszcze takie miejsca. Takie wyjątkowe.

J: Jest ich pełno. Na przykład… Byłeś kiedyś w Belfaście? Na tej plaży.. Tam jest równie pięknie.

H: Nie byłem. Niestety… Ale na pewno tam pojadę. Emm… [T.I.] to bardzo niepowtarzalne imię.

J: Dziękuję. To chyba komplement, prawda?

H: Tak, oczywiście.. Ee.. mogę o coś zapytać?

J: Pewnie.

H: Emm… Zdaje się, że kiedy się spotkaliśmy coś rysowałaś.. Ee.. lubisz to robić?

J: Tak, kocham. To pozwala mi oderwać się od rzeczywistości.

H: Aa.. Rysowałaś o miejsce? – wzruszyłam ramionami

J: Próbowałam ale nie umiem.

H: Mogę zobaczyć? Znaczy… jeśli pozwolisz..

J: Właściwie to czemu nie? – wyjęłam z torby swój szkicownik i podałam chłopakowi.

H: O te króliki są śliczne, i dziki są super, kocham cię i ryś tez cudny.

J: Czekaj, czekaj, co?

H: Mówiłem, że rys jest cudny.

J: Aha, ja też uważam że jest ładny i… ja ciebie też i gołębie są ładne.

H: Serio? – spojrzał mi w oczy. Pokiwałam głową

J: To super.